Çocukken anket defterlerimiz vardı, sorular sorar insanları tanımaya çalışırdık. Çocukken işe yarardı belki, büyüyünce olmuyor. Her birimiz döne döne hayatımızdaki insanlara ne kadar uzak olduğumuzu keşfediyoruz. Ağızdan çıkanla yürekten geçenin arasında uçsuz bucaksız okyanuslar var. İşimiz rol yapmak, hepimizin kendine göre birer görüneni var, çok az kişi görünenin arkasını merak ediyor, onların da çok azı merak ettiğini öğrenebiliyor. İnsan kendini açmamaya meyilli. Kilitli sandıklarımızın içi karmaşa dolu, dışımız panayır alanı. Hep söylerim, bu devrin insanı değilim, asla da olamayacağım. Ben Çelin, şamaniçe, kendi kendinin hekimi, hakimi, nefes almayı öğrendiğim günden beri ip üstünde dengede kalmaya çalışıyorum.
Şirketler işe alacakları adaylara sorarlar,yoğun stres altında çalışabilir misin diye. Çok antipatik bir sorudur bu. Çalışma ortamındaki dengesizliği açık eder aslında. Gerçek hayatın demosudur, kaçma şansın olmadığında ve stresle başbaşa kaldığında nasıl davrandığın seni sen yapan şeylerden biridir. Bir arkadaşım vardı, istediği olmadığında şımarık bir çocuk gibi ağlamayacağını, bunu kabullenebileceğini söylemişti. Benim hayatımda duyduğum en büyülü cümlelerden birisi oldu, cebime koydum bu cümleyi. İhtiyaç anında çıkarıp kullandım defalarca, her seferinde de o arkadaşımı andım. Nefes almayı öğrendiğim günden sonra tanrı bana kabullenmeyi de öğrenmem için bir arkadaş göndermişti.
Sanırım herkesin birbirinin hayatına dokunduğu sihirli anlar var. Bazen yaptığımız hatalar bir ışık yakıyor hayatlarımızda. Yapmamamız gereken şeyleri yaptıktan sonra bir melek gelip kulağımıza fısıldıyor, “Bu sefer sınavı geçemedin, ama iyi bir ders aldın. Hadi bakalım tekrar dene...” Uykuyla uyanıklık arasında yol giderken düşündüm ben bugün, insan ne kadar çok müdahale ediyor. Akışına bırakmak lazım bazen. Yüklenip yüklenip bir an kaçmaya çalıştığında en azından doğru yöne kaçmayı bile beceremiyorsun sonra. İçinde kabullenemediğin, kavga ettiğin neyse aslında senin parçan. Kendi bütününü kabul etmeden eksiğini tamamlayamaz ki insan.
Şamanlar doğanın güçlü ruhlarıyla iletişime geçebilmek için kuş motifli elbiseler giyermiş. Tweety’li bir tişörtüm olsa daha iyi bir şamaniçe olabilirdim galiba. Ben Çelin, bugün kendimin hekimi. En sevdiğim müzik kuş cıvıltısı, en sevdiğim renk denizin mavisi. En korktuğum şey birine veya bir şeye zarar vermek. En son dün gece birini aldattım, kendimi. En son iki hafta önce birini ağlattım...
Tevrat’tan bir cümle, ne oldu ise olacak odur, ne yaşandı ise yaşanacak odur. Güneş altında yeni bir şey yok. Hepsi boş ve yeli tutmaya çalışmaktan ibaret...
