Boynum kıldan ince vur gitsin beni”. Özenle biriktirdiğim anılar oynuyor yine gökyüzünde, açık hava sineması gibi. Ben yine yeniden yeniyetmeliğimde yazlıkta yaptığım gibi denize nazır yangın merdiveninden denizi seyrediyorum. Bu sefer Ege karşısı. Kafam dolu, termos kupam da, ikisinin de içinde ne olduğunu sormayın…
İnsan kuş misali, hayat düş misali. Nerdeeen nereye desem, uça uça gelip yine yirmi yıl önceki gibi dokuzuncu katın yangın merdivenine konmuşum. Yol uzun da, uzağa çıkmamış demek. Ondan belki yıllar geçmemiş gibi geliyor. İbrahim Tatlıses hala şarkı söylüyor, Ajda Pekkan hala hayatta, ben de hala patenleri ayağıma geçirsem buradan Alsancağa kadar kayarak gidebilirim bu durumda…
Ne kağıt, ne kalem, ne ateş var elimde bu gece. Bir dileğim yok, bin tane var. Hepsini unuttum, hatırlasam da yazamazdım, yazsam da yakamazdım yoksa yirmi yıl öncesindeki gibi yangın merdiveninden kovalardı komşular çünkülük. Çok gurur duyuyorum bu gece kendimle, nedeni yok. Olsa da söylemezdim, onun yerine bir İbrahim Tatlıses şarkısı daha söylerdim. Ciddi şeyler konuşmak için çok kısa geceler. Şarkı söyleyip dans edince de çabuk bitiyor. İnsan ne kadar çabalarsa çabalasın, yeterince dans edemiyor ömrü boyunca. Halbuki akıl hocam Osho diyorki, hayatın tek amacı neşeymiş, neşeyi kaybedince herşeyi kaybedermiş insan. İşte tam da bu yüzden en sevdiğim yer Ölüdeniz sahilindeki aşçısından, garsonundan müşterisine kadar herkesin dans ettiği Help!. Umarım henüz kapanmamıştır ve ben biraz daha uçup konana kadar daha sürdürür varlığını.
Söyleyeceklerim bundan ibaret. Benim yine adını unuttuğum şu yenilenme hormonundan salgılamak istiyorsanız, gidin yatın geç olmadan. İbo’dan şarkılar dinlemek isteyen varsa 9. Katta yangın merdivenindeyim. İyi geceler dünyam, iyi geceler bir şekilde hayatıma dokunmuş insanlarım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder